De berg die naast een klein mensendorp opdoemt – in silhouet geprojecteerd op het achterdoek – blijkt het huis van de reus Max te zijn. Daar is de grote goedzak op zijn gemak, kijkt hij naar ‘dorp tv’ en bij voorkeur naar de kinderserie Honkie en Bonkie. Voor Max is de mensenwereld een wonderbaarlijke speeltuin waar hij soms wat spullen uit nodig heeft. Eten bijvoorbeeld, of iets om op te kunnen zitten.
Max verzuimt het oorzakelijk verband te leggen tussen zijn daden en de grote paniek die hij veroorzaakt in het dorp. Buiten kaapt hij een vuurtoren om thuis een bedlampje te hebben. Terwijl hij een hilarische poging doet om bij de ronddraaiende lamp te lezen, toont de lokale zender een schip dat op de klippen slaat.
De voorstelling etaleert de even onschuldige als soms verwoestende speelsheid die ook kinderen aan de dag leggen. Zegveld schenkt die verwoestende kracht zijn sympathie en stelt onder andere via de beelden van dorp tv de burgertruttigheid van het keurige-mensenleven aan de kaak.